Życie chrześcijanina w XXI wieku - w świetle przesłania Mateusza - to przede wszystkim aktywne i autentyczne naśladowanie Jezusa w codziennych działaniach. Poprzez nasze świadectwo, modlitwę, zaangażowanie w sprawiedliwość i miłosierdzie, troskę o rodzinę i wykorzystanie naszych talentów, możemy wypełniać misję, którą powierzył nam Chrystus. Z Bożą pomocą, możemy stawać się świadkami Jego miłości i prawdy, przyczyniając się do budowania Jego Królestwa na ziemi
W tę szczególną niedzielę Święta Trójcy Świętej, gromadzimy się, aby wspólnie rozważyć jedno z najważniejszych przesłań Jezusa Chrystusa, zapisane w Ewangelii Mateusza 28, 16-20. Ten fragment, znany jako Wielki Nakaz Misyjny, zawiera nie tylko wezwanie do misji Kościoła na całym świecie, ale także głębokie objawienie naszej wiary w Trójcę Świętą. Jezus, zmartwychwstały i pełen chwały, przekazuje swoim uczniom nakaz, aby nauczali wszystkie narody i chrzcili je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. To przesłanie podkreśla nie tylko Jego wszechmoc, ale także jedność i współdziałanie Trzech Osób Boskich w dziele zbawienia.
Posłuchajmy Słowa Bożego:
Psalm 29 wychwala potęgę i majestat Boga. Bóg jest przedstawiany jako Król zasiadający na tronie, który udziela swojemu ludowi mocy i błogosławi go pokojem. Centralnym motywem przekazu jest wszechmoc Boga i Jego panowanie nad całym stworzeniem. W szóstym rozdziale Księgi Izajasza, prorok opisuje wizję; Boga siedzącego na tronie, otoczonego serafinami. Wizja ukazuje świętość Boga i Jego majestat. Izajasz uświadamia sobie swoją grzeszność, ale zostaje oczyszczony i odpowiada na wezwanie do misji. Motywem jest tu świętość Boga oraz oczyszczenie grzesznika i powołanie do służby. W Liście do Rzymian Paweł podkreśla rolę Ducha Świętego w życiu wierzących, mówiąc o naszym synostwie Bożym i prawie do nazywania Boga "Abba, Ojcze". Duch Święty świadczy o naszym dziedzictwie w Chrystusie. W Ewangelii wg Mateusza, Jezus ogłasza swoją wszechwładzę i wysyła uczniów, aby nauczali wszystkie narody, chrzcząc je w imię Trójcy Świętej i ucząc przestrzegania Jego przykazań. Obiecuje swoją stałą obecność z uczniami aż do końca świata. Motywami są misja ewangelizacyjna, autorytet Jezusa, nauczanie i obietnica Jego stałej obecności.
Zastanówmy się przez chwilę nad dwoma pozornie niepowiązanymi pojęciami: Wielkim Nakazem Misyjnym i nakazem sądowym. Wyobraźcie sobie, że dostajecie list. Może to być elegancka koperta z pieczęcią, wskazująca na coś ważnego i uroczystego, lub może to być oficjalny dokument, który wzywa was do stawienia się przed sądem. Oba te dokumenty niosą ze sobą pewne wezwanie, ale różnica między nimi jest ogromna. Nakaz sądowy wzywa nas do stawienia się przed wymiarem sprawiedliwości, często w atmosferze lęku i niepewności, pod groźbą konsekwencji prawnych. Jest to obowiązek, który wymaga posłuszeństwa, ale wywołuje niepokój. Z kolei Wielki Nakaz Misyjny, który Jezus zostawił swoim uczniom, to wezwanie do szerzenia miłości, nadziei i dobrej nowiny. Jest to wezwanie, które otwiera przed nami drzwi do wspólnoty, służby i duchowego wzrostu. Czy jesteśmy gotowi odpowiedzieć na wezwanie Jezusa z taką samą determinacją, z jaką stawiamy się przed sądem? Czy dostrzegamy, że Wielki Nakaz Misyjny jest nie tylko obowiązkiem, ale przede wszystkim przywilejem i okazją do uczestnictwa w Bożym dziele? Zapraszam was do wspólnej refleksji nad tym, jak możemy przyjąć to misyjne wezwanie, czyniąc przy tym nasze życie świadectwem miłości i wiary.
Oto Słowo Boże, które będzie podstawą naszego rozważania, posłuchajmy;
16 Jedenastu zaś uczniów udało się do Galilei na górę, tam, gdzie Jezus im polecił. 17 A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili. 18 Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. 19 Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. 20 Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.
Mateusz 28, 16-20 (BT)
Ewangelia Mateusza została napisana najprawdopodobniej w drugiej połowie I wieku, około 70-85 roku n.e. Autorstwo jest tradycyjnie przypisywane Mateuszowi, jednemu z dwunastu apostołów Jezusa, choć dokładna tożsamość autora czasem bywa przedmiotem debaty. Ewangelia była skierowana przedewszystkim do wspólnoty judeochrześcijańskiej, co widać w jej licznych odniesieniach do Starego Testamentu i proroctw mesjańskich. Fragment znajduje się na końcu Ewangelii, po opisie męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Wcześniejsze rozdziały ukazują nauczanie, cuda i życie Jezusa, podkreślając Jego tożsamość jako Mesjasza i Syna Bożego. Rozdział 28 zaczyna się od relacji o zmartwychwstaniu i o spotkaniu z Marią Magdaleną oraz innymi kobietami (Mt 28, 1-10), co stanowi bezpośrednie wprowadzenie do Wielkiego Nakazu Misyjnego. Ewangelia Mateusza charakteryzuje się wyraźną strukturą, składającą się z pięciu głównych mów Jezusa (Kazanie na Górze, instrukcje dla misjonarzy, przypowieści o Królestwie, nauki o Kościele i mowa eschatologiczna), które są przeplatane narracyjnymi fragmentami opisującymi działalność Jezusa. Wielki Nakaz Misyjny jest kulminacją nie tylko narracji o zmartwychwstaniu, ale także całego przesłania Ewangelii. Mateusz kładzie szczególny nacisk na nauki Jezusa i Jego rolę jako Nauczyciela. W Wielkim Nakazie Misyjnym te tematy osiągają swoje apogeum, gdy Jezus nakazuje uczniom kontynuowanie Jego misji, nauczanie i chrzczenie ludzi „z wszystkich narodów”. Galilea, jako miejsce spotkania Jezusa z uczniami, ma symboliczne znaczenie. To tam Jezus rozpoczął swoją publiczną działalność, powołując pierwszych uczniów (Mt 4, 18-22). Galilea była również regionem zróżnicowanym etnicznie i religijnie, co czyni ją odpowiednim miejscem do rozpoczęcia misji, która miała obejmować wszystkie narody. Wybór góry jako miejsca spotkania może nawiązywać do wcześniejszych teofanii biblijnych, jak np. objawienia na górze Synaj (Wj 19-20) czy Góra Przemienienia (Mt 17, 1-9). Wielki Nakaz Misyjny stał się fundamentem dla misji i ewangelizacji Kościoła. Jest to jedno z najczęściej cytowanych wezwań Jezusa, które kształtowało teologię misyjną i praktyki chrześcijańskie przez wieki. Nakaz ten wyraża uniwersalny charakter misji chrześcijańskiej, podkreślając potrzebę przekazywania nauk Jezusa wszystkim narodom, co było kluczowym elementem w rozwoju Kościoła pierwotnego i jego ekspansji.
16 Jedenastu zaś uczniów udało się do Galilei na górę, tam, gdzie Jezus im polecił. 17 A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili.
Przyjrzyjmy się początkowi sceny. Mateusz zaznacza, że na spotkanie udało się jedenastu uczniów, co przypomina o nieobecności Judasza Iskarioty, który zdradził Jezusa i później popełnił samobójstwo (Mt 27,3-5). Liczba jedenaście (jedenastu uczniów) może symbolizować zarówno stratę, jak i niedoskonałość, ale również zapowiedź rychłego wyboru dwunastego (Dz 1,15-26). Z kolei miejsce - Galilea - ma głębokie symboliczne znaczenie w Ewangelii Mateusza. Jest to region, gdzie Jezus rozpoczął swoją publiczną działalność (Mt 4,12-17), powołując pierwszych uczniów (Mt 4,18-22). W kontekście biblijnym, Galilea była obszarem zamieszkałym przez ludzi różnych narodowości, co mogło symbolizować przyszłe rozszerzenie misji na wszystkie narody. Galilea była także miejscem licznych cudów i intensywnej misji Jezusa, w tym Kazania na Górze (Mt 5-7), co podkreśla jej znaczenie jako miejsca objawienia Bożej mocy i Słowa. Wzywając uczniów na spotkanie w Galilei, Jezus nawiązuje do tej symboliki, wskazując na początek nowego etapu misji. Góra w tradycji biblijnej często jest miejscem objawienia Boga. W Starym Testamencie, góry są miejscami ważnych wydarzeń duchowych, takich jak przymierze Boga z Izraelem na górze Synaj (Wj 19-20) czy spotkanie Eliasza z Bogiem na górze Horeb (1 Krl 19,8-18). W Ewangelii Mateusza, góry także odgrywają kluczową rolę, jak np. góra Przemienienia (Mt 17,1-9) czy góra, na której Jezus wygłosił tzw. „Kazanie na Górze” (Mt 5-7). Spotkanie na górze w Galilei jest kontynuacją tej tradycji, podkreślając wyjątkowy charakter tego miejsca jako obszaru objawienia i rozmowy z Bogiem.
Uczniowie, widząc zmartwychwstałego Jezusa, oddają Mu pokłon, co jest aktem czci i uznania Jego boskości. W Ewangelii Mateusza oddawanie pokłonu Jezusowi pojawia się w kilku momentach, takich jak pokłon Trzech Mędrców przy narodzinach Jezusa (Mt 2,11) czy pokłon uczniów po cudzie „spaceru po wodzie” (Mt 14,33). Pokłon ten jest wyrazem uznania Jego boskiej tożsamości i panowania. Ewangelista napomyka o wątpliwościach uczniów. Wątpliwości są naturalną ludzką reakcją na nadzwyczajne wydarzenie zmartwychwstania. Wątpliwości te mogą być rozumiane jako wyraz mieszanych uczuć – radości, zdumienia, a także trudności w zrozumieniu i pełnym przyjęciu rzeczywistości zmartwychwstania. Nie są jednak jednoznacznie negatywne, ale raczej pokazują autentyczność doświadczeń uczniów i proces dochodzenia do pełnej wiary. Wątpliwości uczniów mogą być również echem innych ewangelicznych relacji o zmartwychwstaniu, gdzie uczniowie początkowo nie rozpoznawali Jezusa lub mieli trudności z uwierzeniem w to, że naprawdę zmartwychwstał. (Łk 24,36-43; J 20,24-29). To pokazuje, że wiara w zmartwychwstanie była procesem, który wymagał czasu i osobistego doświadczenia spotkania z Jezusem. Wersety 16-17 przedstawiają sam moment spotkania zmartwychwstałego Jezusa z uczniami. Ten fragment ukazuje, jak uczniowie stopniowo przechodzą od wątpliwości do pełnej wiary, przygotowując się do podjęcia misji, którą Jezus im powierza w kolejnych wersetach.
18 Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. 19 Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. 20 Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.
Jezus objawia i potwierdza swoją wszechmoc, co jest zgodne z proroctwami mesjańskimi (Dn 7,13-14). To przypomnienie o Jego Boskim autorytecie stanowi fundament dla misji, którą powierza uczniom. „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi.” To oświadczenie ma głębokie teologiczne znaczenie. W Ewangelii Mateusza, Jezus jest przedstawiany jako Mesjasz, który wypełnia proroctwa Starego Testamentu. Fragment z Daniela 7,13-14 opisuje „Syna Człowieczego”, który otrzymuje władzę, chwałę i królestwo od Boga. Jezus, nawiązując do tego proroctwa, wskazuje na swoje boskie pochodzenie i autorytet, który obejmuje całe stworzenie – zarówno niebo, jak i ziemię. Ta deklaracja Jezusa jest fundamentem dla misji, którą powierza uczniom. Władza Jezusa nad całym stworzeniem upoważnia i zobowiązuje uczniów do wypełniania Jego polecenia z pewnością, że działają z boskim autorytetem. Nakaz nauczania wszystkich narodów (panta ta ethne) oznacza rozszerzenie misji poza granice Izraela. Jest to spełnienie obietnicy danej Abrahamowi, że w jego potomkach będą błogosławione wszystkie narody ziemi (Rdz 12,3). W ten sposób Jezus uniwersalizuje swoją misję, zachęcając uczniów do głoszenia Ewangelii wszystkim ludziom bez względu na ich pochodzenie etniczne czy kulturowe. W Dziejach Apostolskich (Dz 1,8) widzimy realizację tego nakazu, gdy uczniowie zaczynają głosić Ewangelię najpierw w Jerozolimie, potem w Judei i Samarii, a następnie „aż po krańce ziemi.” Chrzest w imię Trójcy Świętej podkreśla wiarę chrześcijańską w jedność Trzech Osób Boskich: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Jest to jedno z najważniejszych wyznań naszej wiary, odzwierciedlające złożoną naturę Boga jako Trójcy. W Dziejach Apostolskich chrzest staje się centralnym elementem włączania nowych wiernych do wspólnoty chrześcijańskiej (Dz 2,38-41; 8,12-17; 10,44-48). Przez chrzest, nowi i kolejni i następni uczniowie, zostają zjednoczeni z Chrystusem i włączają się w Jego misję. Z kolei nakaz zachowywania przykazań, nawiązuje do wcześniejszych nauk, szczególnie Kazania na Górze (Mt 5-7). Jezus przekazuje uczniom nie tylko misję głoszenia, ale również nauczania wiernych, aby żyli zgodnie z Jego naukami. Mateusz kładzie duży nacisk na etyczny wymiar uczniostwa, przypominając, że naśladowcy Jezusa mają żyć zgodnie z Jego przykładem. Podobnie w Ewangelii Jana - widzimy mocny akcent na konieczność zachowywania przykazań jako wyraz miłości do Jezusa (J 14,15). Jest to kluczowy element życia chrześcijańskiego, który ma prowadzić do duchowej przemiany i naśladowania Chrystusa. Obietnica obecności Jezusa przy uczniach „aż do skończenia świata” jest zapewnieniem o Jego stałej duchowej obecności i wsparciu. To echo słów Boga ze Starego Testamentu, który zapewniał Izraelitów o swojej obecności i wsparciu (Joz 1,9; Iz 41,10). Taka obietnica jest również potwierdzeniem trwałości i niezmienności misji Kościoła. Niezależnie od wyzwań i trudności, Jezus zapewnia, że będzie towarzyszył swoim uczniom w ich pracy misyjnej, co daje im siłę i odwagę do realizowania powierzonego zadania.
Przyjrzyjmy się pokrótce fragmentom Biblii, które korespondują z dzisiejszym przesłaniem.
Obietnica dana Abrahamowi w Księdze Rodzaju, że „w twoim potomstwie będą błogosławione wszystkie narody ziemi” (Rdz 12,3), jest wypełniona w misji uczniów, którzy mają nauczać wszystkie narody. Apostoł Paweł w Liście do Galatów interpretuje to jako zapowiedź błogosławieństwa dla wszystkich narodów przez Jezusa Chrystusa (Gal 3,8). Wielki Nakaz Misyjny Jezusa („Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody”) jest bezpośrednim wypełnieniem tej obietnicy. Uczniowie mają przekazywać dobrą nowinę o zbawieniu wszystkim narodom, rozszerzając misję Jezusa na cały świat. Obietnica obecności Boga z Jego ludem jest widoczna w wielu miejscach Starego Testamentu, takich jak Izajasz 41,10 („Nie lękaj się, bo Ja jestem z tobą”) i Jozue 1,9 („Czyż nie poleciłem ci: Bądź mocny i mężny? Nie bój się i nie lękaj się, bo Pan, twój Bóg, będzie z tobą wszędzie, dokądkolwiek pójdziesz”). W Mateusza 28,20, Jezus obiecuje swoim uczniom: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”. Ta obietnica nieustającej obecności Jezusa przy uczniach (czytaj także: „przy nas”) daje siłę i odwagę do realizacji misji, przypominając, że uczniowie są sami, ale mają wsparcie Boga w każdym momencie. Powołanie pierwszych uczniów w Galilei wskazuje na początek ich misji. Jezus, spacerując nad Morzem Galilejskim, powołuje Piotra i Andrzeja oraz Jakuba i Jana, mówiąc im, że uczyni ich „rybakami ludzi” (Mt 4,18-22). To symboliczne rozpoczęcie ich drogi uczniostwa i przygotowanie do misji. W Mateusza 28,16-20, misja ta osiąga swój kulminacyjny moment, gdy Jezus posyła ich, aby nauczali wszystkie narody. Początek w Galilei ma teraz globalny wymiar, rozszerzając ich misję na cały świat. Wspomnienie o Trójcy Świętej w kontekście chrztu podkreśla teologiczną głębię nakazu misyjnego Jezusa. W drugim liście do Koryntian, Paweł kończy swoje przesłanie błogosławieństwem: „Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi” (2 Kor 13,13). Nakaz Jezusa, aby chrzcić w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego (Mt 28,19), jest wyraźnym odniesieniem do Trójcy, co potwierdza jedność i współdziałanie Trzech Osób Boskich w dziele zbawienia. Chrzest w imię Trójcy Świętej nie tylko wprowadza wierzących do wspólnoty chrześcijańskiej, ale także ukazuje pełnię objawienia Boga w Trójcy.
Wielki Nakaz Misyjny Jezusa jest wypełnieniem proroctw i obietnic Starego Testamentu, ukazując Jezusa jako Mesjasza, który posiada największą władzę i moc. Misja nauczania wszystkich narodów i chrzczenia w imię Trójcy Świętej ukazuje uniwersalny charakter Ewangelii. Obietnica obecności Jezusa z uczniami do końca świata daje im pewność i siłę, przypominając o ciągłym wsparciu Boga. A my sami? Jak powinniśmy odpowiedzieć na takie wezwanie? Oto kilka sposobów, jak możemy to uczynić: nasze życie powinno być świadectwem wiary. Każdego dnia możemy pokazywać, że żyjemy zgodnie z naukami Jezusa, poprzez nasze działania, słowa i postawę w obliczu zdarzeń dobrych i złych. Być może nie zawsze możemy głosić Ewangelię słowami, ale zawsze możemy to robić naszymi czynami – w pracy, w domu, w kontaktach z sąsiadami i przyjaciółmi. Powinniśmy nieustannie dążyć do pogłębiania naszej wiedzy o wierze i relacji z Bogiem. Regularne czytanie Pisma Świętego, uczestnictwo w nabożeństwach, modlitwa i medytacja są kluczowe dla duchowego wzrostu. Warto również angażować się w grupy biblijne czy kursy formacyjne, rekolekcje, aby lepiej zrozumieć i przeżywać swoją wiarę. Jeśli czytać książki, zwróćmy uwagę na te bardziej wartościowe. W końcu… życie jest krótkie i warto rozróżnić treści dobre od kiepskich, ziarno od plew. Codzienna modlitwa jest fundamentem życia duchowego. Poprzez modlitwę możemy powierzać Bogu nasze radości i troski, dziękować Mu za Jego obecność i prosić o siłę do wypełniania Jego woli. Modlitwa umacnia naszą więź z Bogiem i pomaga dostrzegać Jego działanie w naszym życiu. Jezus wzywa nas do miłości bliźniego. Możemy realizować to wezwanie poprzez konkretne czyny miłosierdzia – pomagając potrzebującym, angażując się w wolontariat, wspierając działania charytatywne. Nawet drobne gesty dobroci mogą mieć wielkie znaczenie i przynosić innym wizję, czy nawet… odczucie Bożej miłości. Powinniśmy angażować się w działania na rzecz sprawiedliwości społecznej. Możemy wspierać inicjatywy i organizacje, które walczą o prawa ubogich i pokrzywdzonych. W codziennym życiu warto dbać o sprawiedliwe traktowanie innych i działać na rzecz równości i pokoju. Możemy (i powinniśmy) kształtować wartości chrześcijańskie w naszych domach. Wspólna modlitwa, rozmowy o wierze, uczestnictwo w życiu parafii i wspólne działania na rzecz innych, mogą budować silne, wierzące rodziny, które będą świadectwem dla otoczenia. Każdy z nas ma unikalne talenty i dary, które może wykorzystać w służbie Bogu i bliźnim. Może to być talent artystyczny, umiejętność organizacyjna, zdolność do nauczania czy dar empatii. Warto odkrywać i rozwijać swoje talenty, angażując się w różne formy posługi w Kościele i społeczeństwie. Życie w świetle przesłania Ewangelii to również gotowość do ciągłego nawracania i doskonalenia siebie. Powinniśmy regularnie przeglądać swoje życie, analizować swoje błędy, wyciągać z nich wnioski i prosić Boga o pomoc w ich przezwyciężaniu.
Życie chrześcijanina w XXI wieku - w świetle przesłania Mateusza - to przede wszystkim aktywne i autentyczne naśladowanie Jezusa w codziennych działaniach. Poprzez nasze świadectwo, modlitwę, zaangażowanie w sprawiedliwość i miłosierdzie, troskę o rodzinę i wykorzystanie naszych talentów, możemy wypełniać misję, którą powierzył nam Chrystus. Z Bożą pomocą, możemy stawać się świadkami Jego miłości i prawdy, przyczyniając się do budowania Jego Królestwa na ziemi.
Módlmy się:
Wszechmogący i Miłosierny Boże,
Dziękujemy Ci za to, że możemy wspólnie zgłębiać Twoje Słowo i przypominać sobie o Twoim Wielkim Nakazie Misyjnym. Panie Jezu, dziękujemy Ci za Twoją wszechmoc, którą objawiłeś nam, oraz za Twoje wezwanie, abyśmy szli i nauczali wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Prosimy Cię, abyś napełnił nasze serca odwagą i mądrością, abyśmy mogli wypełniać Twoje posłanie w naszym codziennym życiu. Pomóż nam być świadkami Twojej miłości i prawdy w naszych rodzinach, miejscach pracy i społecznościach. Duchu Święty, prowadź nas i umacniaj, abyśmy zawsze pamiętali, że nie jesteśmy sami, lecz że Ty jesteś z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. Niech nasze życie będzie odzwierciedleniem Twojej chwały i niech nasze działania przynoszą Tobie cześć. Prosimy o Twoje błogosławieństwo i obecność w każdym kroku, który podejmujemy na drodze wiary. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.
Comments