NIECODZIENNIK ODC. 151
Nieco później przywódcy religijni wysłali do Jezusa grupę ludzi złożoną z faryzeuszy i popleczników Heroda, by przyłapali Go na jakiejś wypowiedzi. Gdy przyszli do Jezusa, powiedzieli — Nauczycielu, wiemy, że jesteś prostolinijny i w prawdzie nauczasz życia według Bożej woli. Widzimy też, że nikogo nie faworyzujesz, ponieważ nie kierujesz się żadnymi zewnętrznymi pozorami. Powiedz nam zatem, tak zupełnie szczerze, czy – według Ciebie – podatek pogłówny należy się Cezarowi, czy nie? Mamy go płacić czy nie? Lecz Jezus, rozpoznając ich podstęp, rzekł: — O, jakże wielkimi hipokrytami jesteście, starając się podejść mnie w taki sposób! Skoro jednak chcecie otrzymać odpowiedź, pokażcie mi denara. Kiedy podali Mu denara, spytał: — Czyj wizerunek i tytuł są umieszczone na tej monecie? Oni odpowiedzieli: — Cezara. Wtedy Jezus rzekł: — Oddajcie zatem Cezarowi to, co należy do niego, a Bogu to, co należy do Boga! Gdy usłyszeli tę odpowiedź, wprost zaniemówili.
MAREK 12, 13-17 (NPD)
Ewangelia według świętego Marka opisuje spotkanie Jezusa z faryzeuszami i zwolennikami Heroda, którzy podstępnie pytają: „Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?”. To pytanie jest bardziej złożone niż się wydaje, dotyczy bowiem nie tylko finansów, ale przede wszystkim definicji lojalności i duchowej tożsamości. Jezus nie daje się złapać w intelektualną pułapkę i odpowiada: „Oddajcie cesarzowi to, co cesarskie, a Bogu to, co Boskie”. Taka odpowiedź niesie ważne przesłanie, które warto rozważyć w kontekście naszego życia. Wciąż borykamy się z pytaniami o lojalność i tożsamość. Kwestia podatków i obowiązków obywatelskich pozostaje aktualna, podobnie jak pytania o naszą duchową tożsamość i lojalność wobec Boga. Czy warto płacić podatki? Czego wymaga od nas Bóg? (...)
Comments